Τα «Μετέωρα», η ελληνογερμανικής συμπαραγωγής ταινία του νεαρού σκηνοθέτη Σπύρου Σταθουλόπουλου, επελέγη για συμμετοχή εντός διαγωνιστικού προγράμματος του 62ου Κινηματογραφικού Φεστιβάλ Βερολίνου (9 -19 Φεβρουαρίου). Το φιλμ, στο οποίο πρωταγωνιστούν οι Τέο Αλεξάντερ και Ταμίλα Κουλίεβα, αναφέρεται στην παράνομη ερωτική ιστορία ενός νεαρού καλόγερου και μιας ρωσίδας μοναχής στα Μετέωρα του 12ου αιώνα.
Πρόκειται για τη δεύτερη μεγάλου μήκους ταινία μυθοπλασίας του σκηνοθέτη του «PVC-1», το οποίο πριν από πέντε χρόνια είχε προκαλέσει τρομερή αίσθηση για τον σκηνοθετικό χειρισμό του δύσκολου θέματός του: γυρισμένο εξ ολοκλήρου με μία λήψη, το φιλμ είναι μια συγκλονιστική κινηματογραφική εμπειρία που έχει τις ρίζες της σε αληθινή ιστορία η οποία συνέβη το 2000 σε μια αγροτική περιοχή της Κολομβίας (γενέτειρας του Σταθουλόπουλου), όταν μια οικογένεια έπεσε θύμα μιας ασυνήθιστης τρομοκρατικής ενέργειας για λύτρα 7.000 δολαρίων. Πιστεύοντας ότι η οικογένεια είναι πλούσια, μια ομάδα τρομοκρατών τοποθέτησε στον λαιμό της μητέρας έναν εκρηκτικό μηχανισμό με αποτέλεσμα η μητέρα να γίνει κυριολεκτικά μια ωρολογιακή, κινούμενη βόμβα και να βρεθεί παγιδευμένη σε ασύλληπτες συνθήκες ψυχολογικής και σωματικής πίεσης.
Αποφάσισα...
Αποφάσισα...
Να γυρίσω τα «Μετέωρα» για πολλούς λόγους: ο έλληνας πατέρας μου, η κολομβιανή μητέρα μου, τα διαρκή ταξίδια ανάμεσα στις δύο πατρίδες μου, την Ελλάδα και την Κολομβία, το ντεμπούτο μου στη σκηνοθεσία με το «PCV-1»... Ολα αυτά τα στοιχεία μού μιλούν πάντα με πολύ ρομαντικό τρόπο και μπορώ να πω ότι με στοιχειώνουν - σαν τα ποιήματα του Ομήρου. Ξυπνούν μέσα μου ήρωες όπως ο Μενέλαος, ο Οδυσσέας, η Ωραία Ελένη, η Ιθάκη, η Τροία, τα επικά ταξίδια, ο Δούρειος Ιππος. Η πρώτη ταινία μου γυρίστηκε στην Κολομβία, τη μητρική πατρίδα μου. Ενιωσα ότι είχε έρθει η ώρα να αφιερώσω τον εαυτό μου στην Ελλάδα, την πατρίδα του πατέρα μου. Και όπως η επιστροφή του Οδυσσέα στην Ιθάκη, είχε έρθει για μένα ο καιρός να επιστρέψω στην άλλη μου πατρίδα, στο άλλο μου σπίτι, με μια δεύτερη ταινία, τα «Μετέωρα».
Μελέτησα...
Για αρκετές εβδομάδες το φυσικό φως στην περιοχή των Μετεώρων αλλά και τη συμπεριφορά των σύννεφων ούτως ώστε να χρησιμοποιήσω και τα δύο στην αφήγηση της ταινίας. Θέλω πάντα να γυρίζω με φυσικό φως. Και όταν βρέθηκα για πρώτη φορά στα Μετέωρα, σε αυτό το μεγαλειώδες φυσικό τοπίο, η πρώτη επιλογή μου για να συλλάβω το μεγαλείο του ήταν να γυρίσω την ταινία σε cinemascope. Το φως στο συγκεκριμένο γεωγραφικό σημείο της Ελλάδας είναι πολύ ασυνήθιστο, ιδιαίτερα στη μεταβατική περίοδο μεταξύ άνοιξης και καλοκαιριού. Ξεκάθαροι ουρανοί κυριαρχούν το καλοκαίρι, αλλά στα τέλη της άνοιξης ο ουρανός της Ελλάδας είναι σχεδόν μυθολογικός. Το πρωί παχιά ομίχλη σκεπάζει τις πεδιάδες ανάμεσα στους μονόλιθους δημιουργώντας ένα δυσοίωνο και στοχαστικό περιβάλλον.
Λατρεύω...
Τη μαγεία του σελιλόιντ και παρ' ότι οι στατιστικές δείχνουν ότι αυτή την εποχή οι ψηφιακές προβολές έχουν ξεπεράσει τις προβολές του φιλμ, δεν πιστεύω ότι το σελιλόιντ θα αφανιστεί πλήρως. Οι αίθουσες Τέχνης θα προφυλάξουν την παράδοση που συντηρείται από τους κινηματογραφόφιλους. Η ανάγκη προσαρμογής των αιθουσών στις τεχνικές προδιαγραφές ταινιών όπως το «Avatar» ήταν το τελειωτικό χτύπημα που έδωσε το προβάδισμα στο digital, αλλά δεν πιστεύω ότι ο κινηματογράφος είναι μόνο μπίζνες. Είναι επίσης τέχνη που συνδέεται άμεσα με τη μαγεία του σελιλόιντ.
Αντιστέκομαι...
Στον αρνητισμό, ιδίως όταν πρόκειται για τη δουλειά μου. Δεν μου αρέσει να ακούω από τους συνεργάτες μου ότι αυτό ή το άλλο δεν μπορούν να γίνουν. Τα πάντα μπορούν να γίνουν εφόσον υπάρχει καλή θέληση και αγάπη σε αυτό που κάνεις. Χρειάστηκε να διαπληκτιστώ με πολλούς συνεργάτες μου όταν γύριζα το «PCV-1» διότι υποστήριζαν ότι η ταινία δεν μπορούσε με τίποτε να γυριστεί σε μία και μόνο λήψη. Και όμως, αυτό ακριβώς έγινε.
Χαίρομαι...
Να πιστεύω ότι τα «Μετέωρα» με έναν συμβολικό τρόπο είναι ένα καλό βήμα για την Ελλάδα, που αυτή την περίοδο βρίσκεται σε οικονομική ύφεση. Είναι θετικό που μέσα στην κρίση όλης της Ευρώπης κατάφερε να ανθήσει μια συμπαραγωγή Ελλάδας - Γερμανίας. Και είμαι ακόμη πιο χαρούμενος που μετά την ολοκλήρωση της ταινίας όλοι οι άνθρωποι που δουλέψαμε σε αυτήν, που δώσαμε τον χρόνο μας και την ψυχή μας, δικαιωνόμαστε με μια αναγνώριση από το Φεστιβάλ του Βερολίνου. Γιατί ακόμη και αυτή η αναγνώριση στο συγκεκριμένο φεστιβάλ έχει συμβολική σημασία.
Ενημερώνομαι...
Διαρκώς για την Ελλάδα όταν βρίσκομαι μακριά της, αλλά και κάθε φορά που την επισκέπτομαι. Δεν επαναπαύομαι στην ενημέρωση από τα ΜΜΕ, τα οποία ούτως ή άλλως παρακολουθώ ανελλιπώς. Με ενδιαφέρει και η προσωπική άποψη των συγγενικών μου προσώπων. Οταν πληροφορούμαι από αυτά τα πρόσωπα, η αποτίμησή μου για την όλη κατάσταση είναι σαφώς πιο αντικειμενική συγκριτικά με αυτήν που έχω ακούγοντας ειδήσεις ενώ βρίσκομαι μακριά από την Ελλάδα. Ακόμη πιο αντικειμενική όμως είναι η άποψη που σχηματίζω λαμβάνοντας τις πληροφορίες από πρώτο χέρι, όταν βρίσκομαι στην Ελλάδα. Μόνο μέσα από την προσωπική επαφή με το πρόβλημα μπορείς πραγματικά να καταλάβεις τι σημαίνουν τα αυστηρά μέτρα λιτότητας, οι συνταξιοδοτικές μειώσεις, οι συρρικνώσεις των εταιρειών και οι φορολογικές κλιμακώσεις.
Απογοητεύομαι...
Από την έλλειψη ανθρώπινης κατανόησης, από την απαξία της ανθρώπινης ζωής. Ολες αυτές οι σφαγές των πολέμων της τελευταίας χιλιετίας, αυτή η οργή προς το ανθρώπινο γνώρισμα με οδήγησε στο να γυρίσω το «PCV-1», για το οποίο επέλεξα το έγκλημα της βόμβας-«κολάρου» και τεμάχισα την ταινία. Πώς είναι δυνατόν στον 21ο αιώνα ένα ανθρώπινο ον να κλειδώνει στον λαιμό ενός άλλου ανθρώπινου όντος μια βόμβα-«κολάρο»;
No comments:
Post a Comment